Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/145

 Kiedy Willibald i Rudlib spoczęli na ławach, wysłanych skórami, wrócił Serwiusz do sali.
 — Nie widzę od obiadu Mucyi — wyrzekł, pochyliwszy się nad żoną.
 — Pojechała, jak zwykle, do lasu — odparła Tusnelda.
 Serwiusz zmarszczył brwi.
 — Nie była jeszcze nigdy tak długo po za domem — mówił — a nasze lasy nie są obecnie dla cudzoziemców bezpieczne. Włóczy się w nich mnóztwo zbrojnych, a i dziki zwierz budzi się pod wieczór.
 — Towarzyszy jej zawsze stary Wunibald, obyty z włócznią i oszczepem.
 — I Wunibalda pokona przemoc.
 Tusnelda podniosła żywo głowę i spojrzała na męża niespokojnym wzrokiem.
 — Roześlij gońców po lesie, najdroższy. Ona taka nieszczęśliwa, tak tęskni... — mówiła z prośbą w głosie.
 — Sam jej poszukam.
 Rzekłszy to, wyszedł Serwiusz przed dom i klasnął w dłonie.
 Dwóch byłych legionistów, trzymających straż przede drzwiami, nadbiegło z pośpiechem.
 — Niech mi Gonar przyprowadzi konia! — rozkazał Serwiusz.
 A gdy się jeden z wojowników szybko oddalił, zapytał tego, który stał na miejscu:
 — Czy nie zauważyłeś, w którą stronę udał się Wunibald z panią rzymską?