Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/149

na Pole Hańby, jak córkę wyrodną. Rzym zaparł się ciebie.
 — A jednak jest on kołyską przodków moich — odpowiedziała Mucya głosem złamanym.
 — Dla ciebie chciał być grobem niesławnym,
 — I ten grób niesławny byłby w ziemi rzymskiej.
 Serwiusz milczał przez jakiś czas, potem ciągnął dalej:
 — Do Rzymu, na śmierć haniebną cię nie odeślę. Może troski, które ściągają się chmurą coraz gęstszą nad głową Marka Aureliusza, odmienią jego serce i nauczą go pobłażliwości dla Boga wydziedziczonych. Wówczas wrócisz do ojczyzny, abyś była kapłanką ogniska domowego Publiusza. Dla niego to bronię twojej głowy szlachetnej.
 Lekki rumieniec pokrył bladą twarz Mucyi.
 — On nie przestanie być nigdy Rzymianinem — szepnęła.
 — I kamienie kruszeją pod cierpliwą dłonią czasu — wyrzekł Serwiusz. — Bądź dobrej myśli i zapomnij o trwodze dni przebytych.
 Nachylił się i wziąwszy Mucyę na ręce, jak dziecinę, zaniósł ją na konia.
 Ona nie opierała się.
 — Przebacz, Serwiuszu, niewdzięcznej — wyrzekła — że nie umie ocenić twojej dobroci; ale tęsknota za Rzymem stłumiła we mnie wszystkie inne uczucia.
 Jechali obok siebie w milczeniu, wsłuchani we własne myśli Germanina dziwiła miłość ojczyzny, której nawet doznana krzywda nie zdołała zgasić; Rzymianka bolała nad swojem położeniem, zmusza-