Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/152

 — Pobawiłbym się tobą! — syknął przez zaciśnięte zęby.
 Twarz jego miała w tej chwili wyraz okrutny.
 Pochylił się na koniu i nasłuchiwał. Pieśń rzymska zamilkła. Jacyś jeźdźcy pędzili... Już dolatywał szczęk oręża.
 Serwiusz przyłożył róg do ust i zagrał pobudkę wieczorną. Odpowiedział mu taki sam sygnał.
 — Herman — mruknął. — Gdyby go złowił...
 Pochylił się jeszcze więcej, wytężywszy wzrok w stronę nadbiegającago hufca.
 Na drodze zarysowała się czarna masa, która przybierała z każdą minutą kształty wyraźniejsze. Serwiusz rozróżnił nasamprzód szyszaki, błyszczące na ciemnem tle płaszczów i łbów końskich, następnie poznał Hermana. Stary setnik miał coś przed sobą, jakby duże zawiniątko.
 Serwiusz włożył całą swoją zemstę w oczy, powstrzymawszy oddech.
 — Witaj, wodzu! — zawołało sto głosów i sto włóczni zadzwoniło o tarcze.
 — Co rozkazaliście panie, sprawiliśmy — odezwał się Herman. — Naczelnicy Kwadów ciągną zewsząd do waszej okolicy. Nie mogliśmy wcześniej wrócić, bo Fabiusz uciekał z kolonii na kolonię, pożyczywszy skoków od zająca. Pochwyciliśmy go dopiero na samej granicy cesarstwa
 Podniósł owo zawiniątko do góry i cisnął je przed konia księcia.
 Szybko zeskoczył Serwiusz na ziemię. Pochylił się nad skrępowanem ciałem Fabiusza i zwrócił jego