Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/154

mówił Serwiusz. — Otulę cię i okryję tak troskliwie, iż nawet powietrze nie obrazi twojej wypieszczonej skóry. Wiem, że nie znosisz chłodu naszych lasów, obowiązkiem zaś gospodarza pamiętać o wygodach gościa.
 A zwróciwszy się do żołnierzy, rozkazał:
 — Wykopać dół, naciąć gałęzi.
 Słowa te wyrwały z piersi Fabiusza głuchy jęk. Rzucił się jak ryba, wydobyta na ląd, i zatoczył wokoło błędnym wzrokiem.
 Szukał ruchem instynktownym wyjścia z matni. Nie widział go. Choćby wołał, krzyczał, nie usłyszałby go nikt, oprócz dzikich zwierząt, odzywających się w lesie.
 — Połowę majątku oddam ci! — szepnął.
 — Dorzucę do twoich milionów jeszcze garść złota, ażebyś nie był do ostatniej chwili pozbawiony widoku ukochanego kruszcu — odpowiedział Serwiusz.
 — Uwolnię wszystkich niewolników germańskich...
 — Nie zasługuje na wolność, kto znosi cierpliwie niewolę.
 — Miej litość nademną... — błagał Fabiusz.
 — Łltowałżeś ty się kiedykolwiek nad cudzem nieszczęściem?
 — Nie jam zawinił... nie moje ręce ujęły Tusneldę...
 — Mówiono mi, że i twoi bogowie egipscy brzydzą się kłamstwem. Módl się do nich, bo wiesz, że nie zasłużyłeś na miłosierdzie.
 Powtórnie rzucił się Fabiusz i wydobył z sie-