Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/155

bie ryk chrapliwy. Potem odwrócił się twarzą do ziemi i zamknął powieki.
 Szybko wykopali żołnierze mieczami głęboki dół.
 — Oswobodzić mu ręce, żeby miał czem ciało rozrywać, gdy go anioł śmierci dusić zacznie — rozkazał Serwiusz.
 Rozpętanego Fabiusza zaniósł Herman do żywego grobu.
 Cisnąwszy za poborcą garść złotych monet, drwił Serwiusz:
 — Baw się, mój gościu, bo chyba nie prędko zaśniesz. Dobrej nocy ci życzę...
 Z góry posypał się chrust, a na dole miotało się ciało ludzkie. Przez krótki czas świeciły jeszcze ręce, szamocące się wśród gałęzi, potem przykryła je ziemia.
 Kiedy się nad Fabiuszem wzniosła wysoka mogiła, dosiadł Serwiusz konia i przywołał do siebie Hermana. Głosem spokojnym, jakby najzwyklejszą spełnił czynność, zapytał:
 — Czy zbadałeś dokładnie usposobienie Kwadów?
 — Cały naród stanie do boju przeciw Rzymowi — odpowiedział Herman. — Mówiono mi także, że do księcia Kwadów przybyło poselstwo od Jazygów. I oni ostrzą miecze i hartują włócznie w ogniu.
 Serwiusz zamyślił się. Obliczył siły Jazygów i wyznaczał dla nich miejsce w przyszłej wyprawie wojennej. Wiedział, że siedzieli wybornie na koniu i strzelali celnie z łuku.
 Układając plan najazdu, zapomniał zupełnie