Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/159

 — Niebezpieczeństwo jest najwierniejszym towarzyszem wojownika.
 — Pili za wiele wina... Kłócą się...
 — Opilstwo i spory nie dziwią nikogo na ziemi germańskiej.
 — Kilku z nich nie chce wojny... grożą tobie...
 — Grożą? Mnie?
 Serwiusz uśmiechnął się z niedowierzaniem...
 — Przekonał ich ten rudy, co przybył przed wieczorem — szeptała Tusnelda, tuląc się do męża. — Zejdź dziś z drogi ich pijanemu gniewowi.
 W tej chwili doleciała z sali jadalnéj wrzawa podniesionych głosów.
 — Oni się tam pozabijają! — zawołał Serwiusz i odsunąwszy Tusneldę, pobiegł do swoich gości.
 Nadszedł w samą porę, już bowiem dobyli panowie markomańscy mieczów, by zwyczajem barbarzyńców rozstrzygnąć spór doraźnie. Rozgrzani winem i kłótnią, doskakiwali do siebie, obrzucając się obelgami.
 — Tylko tchórz cofa się przed czynem odważnym! — krzyczał Rudlib.
 — Tylko głupiec lezie w pułapkę! — wołał Wilibald.
 — Po łbie tego lisa! — zawyło kilku Markomanow, otaczających Rudliba.
 — Bij, zabij! — huknęli zwolennicy Wilibalda.
 Błysnęła broń.
 Wtem rozległ się potężny głos Serwiusza.
 — Rozstąpcie się!
 Ale kłębek szamocących się ciał nie odmotał się.
 — Nie słuchać go! — wrzeszczał Willibald. — Je-