Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom IV.djvu/023

rze uczyli pogardy dla łask i urzędów cesarskich przez nienawiść do Rzymu. Słowa podobne obiły się o jego uszy niejednokrotnie w sali sądowej.
 Przysunąwszy pochodnię tuż do twarzy legionisty, zawołał:
 — Ty jesteś chrześcianinem!
 Żołnierz milczał.
 — Czy wiesz, że zwolenników tego szkodliwego zabobonu rzucają tygrysom, jak padlinę?
 Żołnierz nie ruszył się.
 — Przysiągłeś wiarę sztandarom boskiego imperatora!
 Teraz podniósł legionista głowę i spojrzawszy śmiało w oczy Publiusza, odezwał się:
 — Łaska twoja, wodzu, postanowiła mnie wynagrodzić za gorliwość w służbie, co znaczy, że dochowuję wiary sztandarom boskiego imperatora. Jeżeli Rzym płaci swoim walecznym śmiercią hańbiącą na arenie, to przyjmę to odznaczenie z posłuszeństwem, jakie przystoi żołnierzowi.
 W jego głosie nie było ani cienia szyderstwa. Drżał w nim ból tłumiony, przesiąkły uległością.
 Groźba zgasła w oczach Publiusza. Oddał pochodnię żołnierzowi i wyrzekł:
 — Zgłosisz się jutro po naramiennik walecznych, a w pierwszej bitwie postarasz się zginąć za cześć świętego Rzymu. Zasłużyłeś sobie na śmierć zaszczytną.
 Legionista wyprostował się znów pod murem, a Publiusz wrócił do okna.
 Bolesne były myśli, które rodziły się pod czaszką patrycyusza rzymskiego. Prosty żołnierz, syn