Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom IV.djvu/054

i Egipcyanie; niewolnicy torowali pięściami drogę dla zbogaconych celników i poborców. Mnóstwo kobiet z ludu okrążało stoły i dotykało brudnemi palcami szat cesarzowej.
 — Oto wezgłowie, na którem spoczywał boski Trajan w przeddzień śmierci — wołał podkomorzy cesarski, pełniący służbę komornika. — Dziesięć tysięcy sesterców! Kto da więcej?
 Głośny śmiech odpowiedział na tę cenę.
 — Nie warte asa — odezwał się ktoś w tłumie. — Boski Trajan sypiał na sianie, jak żebrak.
 — Kto da więcej? — powtórzył podkomorzy.
 — Sto tysięcy! — zawołał głos dźwięczny i do stołu zbliżył się senator Maryusz Pomponiusz, były pretor cudzoziemców.
 — Sto tysięcy! Czy nikt nie da więcej? — zapytał podkomorzy.
 — I pięć! — wtrącił jakiś gruby poborca.
 — Jeszcze pięć! dodał drugi.
 — Piętnaście!
 — Dwadzieścia!
 Liczba rosła szybko, podbijana przez dorobkiewiczów. Wezgłowie Trajana poszło za trzykroć.
 — Chcą się przypodobać imperatorowi — szeptano wokoło. — Pragną przykryć purpurą rycerską podłość całego życia.
 — Oto miecz boskiego Tytusa — odezwał się znów podkomorzy. — Wielki imperator otrzymał go w darze od zgromionej Judei. Dwadzieścia tysięcy sesterców! Kto da więcej?
 I podniosł do góry broń, wysadzoną drogiemi kamieniami.