Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom IV.djvu/062

Rzym. Za miesiąc może ona stanąć przed bramami miasta miast.
 — Powstrzymają ją legiony — odparł Mucyusz spokojnie. — Już idą...
 — Wszyscy idą! — wołał Marek — młodzi i starzy, nowozaciężni i weterani, patrycyusze i plebeje, wyzwoleńcy nawet i niewolnicy, wszyscy, wszyscy.
 — Wystarczą legiony — wtrącił Mucyusz obojętnie.
 Wtem zachwiała się fala ludu i rozłamała się na dwie połowy, tworząc pośrodku ulicę szeroką.
 — Kuryer z pola walki! — płynął wokoło szept stłumiony.
 Na placu ukazał się pretoryanin na spienionym koniu, cały pokryty kurzem i błotem. Wyciągnął rękę do góry — chciał mówić — nakazywał milczenie...
 A kiedy nastała taka cisza, iż słychać było przyśpieszony oddech konia, dobywającego ostatnich sił, zawołał głosem, który rwał się kawałami z jego gardła:
 — Germa...no...wie... pod Akwi...leą...
 Przez kilka chwil zdawało się, że wieść niespodziewana poraziła lud rzymski, odebrawszy mu zdolność ruchów. Z głowami, zwróconemi w stronę złowróżbnego gońca, z rozwartemi ustami, stali panowie świata, przykuci do miejsca.
 Germanowie pod Akwileą! — znaczyło to samo, co: stolica zagrożona!
 Potem zakołysał się znów tłum i z jego łona