Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom IV.djvu/082

 — Z chwilą, gdy zimny oddech śmierci zgasi we mnie na zawsze płomień świadomości, mogą się całe Alpy zwalić na miasto miast. Czuć tego nie będę.
 Marek milczał czas dłuższy, potem mruknął jeszcze:
 — Tak spoglądacie na mnie, śliczne maski, jak gdyby wam słowa moje nie smakowały. Nie lękajcie się! Wstydu wam nie zrobię w chwili ostatniej, odrobina bowiem waszej krwi niemądrej została we mnie, nie strawiona sceptycyzmem i znużeniem. Żyłem jak wychowaniec epoki filozofów, lecz umrę jak Kwintyliusz drewnianego Rzymu.
 Uśmiechnął się do siebie.
 — Zdziwią się jutro moi przyjaciele... Liche to bohaterstwo ludzkie, kiedy można do niego dojść tak różnemi drogami.
 Właśnie wchodzili rachmistrze Marka. Było ich trzech, wszyscy wolni obywatele.
 — Ty rozkazałeś, przesławny panie — odezwał się najstarszy z nich, sześćdziesięcioletni Syryjczyk.
 — Ty kochasz życie? — zapytał Marek, przypatrując się starcowi z politowaniem.
 — Mam wnuki, panie — odpowiedział rachmistrz, nie zdziwiony wcale słowami Marka.
 Rozpieszczony szczęściem patrycyusz miewał dość często dziwaczne pomysły.
 — Przypominam sobie... masz wnuki — mówił Marek, wydobywając z tuniki sporą kiesę napełnioną złotem. — Wiem także, iż marzysz dla nich o losie świetniejszym, aniżeli go tobie bogowie wydzie-