Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom IV.djvu/092

barzyńcy jeszcze obyć bez bata imperatorów, by nauczywszy się karności i zgody, odczuli swoją potęgę?
 Ale nie... Trzeba zmienić plan... zmusić ich do zwycięztwa...
 Serwiusz podniósł głowę szybkim ruchem kogoś, co powziął nagłe postanowienie i odezwał się:
 — Czy mogę być pewnym naszego plemienia, bez względu na to, co rozkażę? Ty obcujesz częściej odemnie z wojownikami.
 — Przed nami pieni się morze — odpowiedział Herman, którego oczy spoczywały na księciu z uległością psa. — Każcie nam walczyć z jego falami a przekonacie się, czy możecie na nas liczyć w każdej potrzebie. Germanowie nie opuszczają swoich wojewodów.
 — Czy wszyscy?
 Harman zamyślił się, Po chwili wyrzekł półgłosem:
 — Rudy Willibald szeptał dziś z panami króla Wadomora, a kiedy mnie spostrzegł, znikł szybko w tłumie. Kose oczy ma ten lis zawistny.
 — Pilnuj jego kroków.
 — Sygar nie spuszcza z niego oka.
 — Niech się naczelnicy rodów stawią niezwłocznie przedemną!
 — Wy rozkazaliście, panie!
 Kiedy się Herman oddalił, podniósł się Serwiusz z krzesła, na którem spoczywał, i obejrzał się wokoło.
 Jego namiot znajdował się w samym środku dużego czworoboku, utworzonego z wozów, spojo-