Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom IV.djvu/126

jąc ustami. I on rozmawiał z kimś, którego nie widział, lecz przeczuwał.
 Po dłuższem milczeniu odetchnął ciężko i zwróciwszy się do Sygara, wyrzekł:
 — Wykupiłem cię kiedyś z rąk szczęśliwego gracza.
 Olbrzym przyłożył rękę do piersi.
 — Za wolność, którą cię obdarzyłem, należy mi się zapłata.
 — Rozkazujcie, panie — mruknął Sygar.
 — Nie odstąpisz jutro mojego boku, a gdyby pocisk lub miecz rzymski ramię moje ohezwładniły, dobijesz mnie.
 Olbrzym cofnął się na koniu przerażony.
 — Panie — prosił. — Nie zamykajcie mi Walhalli. Nawet złe duchy wzgardziłyby mną, gdybym stanął przed cieniami ojców, splamiony krwią mojego wodza.
 — Będę za tobą świadczył w Walhalli — mówił Serwiusz — i bogowie dopuszczą cię do biesiady. Czy chciałbyś patrzeć na ręce swojego wojewody, zakute w żelaza rzymskie?
 — O, książę! — zawołał Sygar.
 — Przysięgnij, że mnie dobijesz, gdybym się nie mógł sam bronić.
 — Miejcie litość nademną!
 — Rozkazuje ci twój książę.
 — Przysięgam! — wyrzekł Sygar głosem drżącym.
 — Na głowę swojego ojca?
 — Na głowę mojego ojca...