Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom IV.djvu/145

 Ale jego głos pokrył grzmot przeciągły.
 — Zwieraj się, zwieraj! — huczały rogi.
 Ale na przesądnych barbarzyńców padł strach, mocniejszy od ich woli.
 — Bogowie są z Rzymianami! — krzyknął ktoś, i popłoch ogarnął szeregi.
 Niedobitki konnicy germańskiej i słowiańskiej zawróciły w miejscu i ruszyły ku Dunajowi na skrzydłach trwogi. Przy Serwiuszu została tylko jego jazda, którą zabrał z Obozu Batawów.
 Z pola bitwy napływał już tłum bezładny, uciekający bez wodza i oporu, ścigany przez legion melityński.
 — Bogowie są z Rzymianami! — wołali Germanowie, a tuż za nimi szedł okrzyk Armeńczyków — Za Chrystusa Pana!
 Wówczas podniósł Serwiusz oczy na ową okrutną chmurę i wyrzucił z głębi zrozpaczonej duszy bluźnierstwo.
 — Jesteście podli i chciwi krwi niewinnej, o bogowie! — wołał. — Na co są oni wam jeszcze potrzebni, na co?
 Zgrzytnął zębami. Wiedział, że nie okiełzna już przestrachu, który poraził ludy germańskie.
 Luźnemi kupami nadbiegała jego piechota, torując sobie drogę poprzez konnicę.
 — Wstrzymać tę hałastrę! — krzyknął. — Cofać się w porządku! Nie ucieszyć tych psów rzymskich łatwem zwycięztwem! Niech nasze imię straszy jeszcze ich wnuków.
 I ciął mieczem przez głowę pierwszego Markomanina, który mu się pod rękę nawinął.