Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom IV.djvu/149

z takim spokojem, jak gdyby mu nic nie groziło. Pociski i miecze omijały go długo, aż go nad samą rzeką dosięgło przeznaczenie wojownika. Lekarz Mucyusz szukał rozmyślnie śmierci, przesławny legacie, wyzywał ją, drażnił, a ona nie znosi zuchwalstwa człowieka.
 Publiusz słuchał z pochyloną głową. Cienie nocy zasłaniały jego oblicze przed spojrzeniami żołnierzy i niewolników.
 Kiedy setnik skończył, rozkazał Publiusz swoim zwykłym, szorstkim głosem:
 — Poświećcie!
 Światła pochodni zamigotały nad brzegiem Dunaju, pstrząc jego czarne fale żółtemi plamami.
 — Tu! — odezwał się setnik po jakimś czasie.
 Publiusz postąpił szybko naprzód, ale w połowie drogi do miejsca wskazanego zatrzymał się i przyłożył rękę do oczu.
 Ci ludzie z gminu mogliby dostrzedz wzruszenie, które zatrzęsło jego wolą, a tego nie chciał patrycyusz.
 Mocując się z sobą, zapytał, by zyskać na czasie:
 — Gdzie?
 — Nie omyliłem się — odpowiedział setnik — Lekarz Mucyusz zginął pod tem drzewem.
 — Pod... tem... drzewem... — powtórzył Publiusz półgłosem.
 Ale już nakazał sobie spokój.
 Niewolnicy zaczęli się na niego oglądać...
 Ściągnął brwi, przygryzł usta, uczynił kilka kroków i... pochylił się nad Mucyą.
 Leżała na wznak z piersią przebitą.