Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/020

 — Nie trudź zbytecznie oczu — odezwał się senator — bo to dziewica Westy! Strzały boga miłości padają u jej stóp nieszkodliwe, do wiórów spróchniałych podobne.
 — Dziewica Westy?... — mówił wojewoda, nie odrywając wzroku od Fausty Auzonii.
 — Kapłanka naszego żnicza narodowego.
 — Jaka szkoda...
 — Nie ty pierwszy żałujesz, że się serce Fausty Auzonii zamknęło na zawsze dla miłości.
 — Czy na zawsze? — zapytał wojewoda z niedowierzaniem w głosie.
 — Jesteś w Rzymie — odpowiedział senator — u nas zaś są jeszcze starzy bogowie silni, mimo gróźb Konstantynopola i Wienny. Zemsta obrażonego ludu poszarpałaby na strzępy tego, coby się ośmielił znieważyć dziewicę Westy pożądaniem nieczystem.
 — Mściwość waszego ludu zgruchocze wola boskich imperatorów.
 — Nie sam tylko gmin składa w Rzymie ofiary w świątyniach.
 — I upór waszych możnych pokona niebawem potęga krzyża.
 — Tak sądzisz?
 — Tak wiem.
 Spojrzeli na siebie, chrześcianin i poganin, wychowaniec czasów nowych i zwolennik starych — pierwszy rosły, jak topola, drugi niski, szczupły, wątły. Przypatrywali się sobie przez kilka chwil ze spokojem szermierzów, oceniających okiem znawcy przeciwnika.