Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/053

wrażenie starca, zmęczonego życiem. Jakiś serdeczny ból stargał jego spokój, zdeptał dumę.
 Nagle wyprostował się.
 — Nie stanie się wola twoja, Teodozyuszu, dopóki Nikomachus Flawianus broni starych bogów Rzymu — wyrzekł przez zaciśnięte zęby.
 Rzucił pargamin na stół i klasnął w dłonie.
 — Zawołasz Arystidesa! — rozkazał liktorowi.
 Gdy do pracowni wszedł jego pisarz przyboczny, zapytał:
 — Czy nie ma dotąd szczegółów o wczorajszym rozruchu ulicznym?
 — Prefekt miasta nadesłał właśnie sprawozdanie — odparł pisarz.
 — Mówiono mi, że krew płynęła obficie.
 — Galilejczycy zamordowali dwudziestu naszych.
 — A nasi?
 — Zabili trzydziestu dwóch Galilejczyków.
 Nikomachus Flawianus zasępił się.
 — Pójdą znów na nas skargi do Wienny i Konstantynopola — mówił. — Polecisz naczelnikowi tajnej straży, żeby przeprowadził staranne śledztwo. Wynagrodzę go hojnie, jeżeli mi dostawi sprawcę, tego nieporządku. Nie ma rozruchów ulicznych bez podżegacza.
 Po krótkim namyśle zapytał:
 — Czy są między zabitymi ubodzy?
 — Wszyscy polegli, i nasi i chrześcianie, należą do gminu — odpowiedział pisarz.