Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/096

wają chwile, w których szczęk oręża jest najwłaściwszą odpowiedzią. Za długo znosimy samowolę Teodozyusza.
 Kajus Juliusz spojrzał z zazdrością na gościa.
 — Gdybym miał twoje zdrowie — wyrzekł z żalem.
 — Tylko się nie martw — pocieszał go Konstancyusz Galeryusz. — I dla ciebie znajdzie się robota. Rozumna głowa waży więcej od silnych ramion.
 — Ale nie na wojnie.
 — I na wojnie.
 Zamyślili się obaj, patrząc przed siebie.
 Po jakimś czasie zaczął Konstancyusz Galeryusz:
 — Chciałem ci powiedzieć, że konie Rufina są do nabycia. Zgrał się wczoraj w kości i chce się pozbyć karych ogierów, na które ostrzysz zęby od trzech miesięcy. Możesz je nabyć za tanie pieniądze.
 Kajus Juliusz wzruszył ramionami.
 — Obędę się bez ogierów Rufina — wyrzekł.
 — Dlaczego? — zapytał Konstancyusz Galeryusz zdziwiony. — Tak ci się zawsze podobały.
 — Nie wiadomo, na co pieniądze będą niedługo potrzebne.
 — Przyznaj się, że zapłaciłeś znów ogromną sumę za dziurawe sandały Cyncynata lub za spinkę Cezara. A może udało ci się złowić kawałek ogona wilczycy, co karmiła Remusa i Romulusa? Pokaż zdobycz, bo nie wytrzymasz.