Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/098

bieskich, ciekawych oczu zaświeciło nad zadartym noskiem. Za noskiem ukazała się twarz, a za twarzą cała postać Porcyi Julii.
 Uśmiechnęła się filuternie i posuwała się wolno na palcach nóg, wstrzymawszy oddech. Za nią czołgał się duży pies brytański.
 Gdy stanęła za plecami Konstancyusza Galeryusza, klasnęła z całej siły w dłonie.
 Kajus i Konstancyusz odskoczyli od siebie przerażeni, a Porcya śmiała się pustym śmiechem psotnego dzieciaka. Pies, rozbawiony, jak jego pani, wtórował jej radosnem szczekaniem.
 Wyśmiawszy się, podbiegła dziewczyna do brata, objęła go wpół, okręciła wokoło i zarzuciła mu ręce na szyję.
 — Pozdrowienie poranne przynoszę ukochanemu braciszkowi — mówiła, całując senatora w obydwa policzki.
 Porcyo, mój półmisek z czasów Tarkwiniusza Pysznego! — zawołał rozpaczliwie Kajus Juliusz, podniósłszy do góry skorupę.
 Pies skakał jak opętany, usiłując dosięgnąć pyskiem drogocenne naczynie.
 — Odpędź Lidyę — błagał Kajus.
 — Lydya, dosyć tego! — fuknęła Porcya.
 Pies uspokoił się natychmiast. Przywarowawszy u stóp swojej pani, lizał jej rękę.
 Teraz zwróciła się Porcya do Konstancyusza, ujęła palcami sukienkę z obu stron, zrobiła dyg i wyrzekła grubym głosem:
 — Pozdrowienie Twojej Przesławności!