Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/099

 Ten sam gest wykonał Konstancyusz Galeryusz i odparł tak samo ponuro:
 — Niech bogowie zachowają Twoją Przesławność!
 Kiedy uniósł lekko togi i cofnął w tył prawą nogę, wyglądał tak komicznie, że Porcya wybuchnęła znów głośnym śmiechom.
 — Mógłbyś się pokazywać w teatrze jako pantomim — zawołała.
 — Ale powiedz mi, dlaczego ludzie nazywają ciebie przesławnym? — zapytała. — Cóż ty zrobiłeś tak sławnego, że jesteś przesławnością?
 — Porcyo! — odezwał się Kajus Juliusz, który zamknął już swoje naczynie do szafy.
 — Daj jej pokój — prosił Konstancyusz Galeryusz. — Wiesz przecież nie od dziś, że Porcya wybrała sobie mnie za wazę, do której zlewa bez przeszkody swoją wesołość.
 — Obszerna waza! — zauważyła Porcya.
 — Obszerna! — potwierdził Konstancyusz — ale niedługo będzie węższa.
 — Może przystałeś do Galilejczyków i udasz się na pustynię, by się raczyć korzonkami.
 — Do Galilejczyków nie przystałem, bom Rzymianin, ale korzonkami żywić się mogę, gdy zajdzie potrzeba, bo mam dobre zęby. Dziwisz się słusznie, dlaczego mnie ludzie nazywają Przesławnością. Wiem o tem sam, że kupiony tytuł należy uprawnić czynami odważnemi.
 Porcya wzięła dużą rękę Konstancyusza w swoje drobne, białe palce i głaszcząc ją. wyrzekła serdecznie: