Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/101

 — Cóż upoważnia cię do tak zuchwałego mniemania.
 — To, że się ze mną zanadto kłócisz.
 — Będę odtąd milczała, jak, jak, jak... — mówiła Porcya szybko, tupając nóżkami.
 — Jak Porcya Julia — poddał jej Konstancyusz, śmiejąc się.
 Dziewczyna pogroziła mu palcem, okręciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. Za nią podążył pies z wesołem szczekaniem.
 Jeszcze się kotara chwiała, kiedy się na przeciwnym progu ukazał wywoływacz.
 — Znakomity Winfridus Fabricyusz! — oznajmił.
 — Kajus Juliusz spojrzał zdziwiony na Konstancyusza, jakby pytał: czego ten chce ode mnie?
 — Nie przyjąłbym tego Galilejczyka — mruknął patrycyusz.
 — Może ma do mnie jakie polecenie z Wienny — odpowiedział senator.
 — Niech wejdzie! — rozkazał niewolnikowi i zarzuciwszy na siebie togę, udał się do sali.
 Wojewoda miał na sobie ten sam strój wojskowy, w którym przybył na uroczystość rodzinną Symmacha. Nawet miecza nie zostawił w przedsionku.
 — Pozwoliłem sobie zakłócić spokój Twojej Przesławności — zaczął — nie jako wojewoda Italii i chrześcianin, lecz jako dawny znajomy z Wienny.
 — Witaj! — odparł Kajus Juliusz i wskazał ręką na jednę z sof, ustawionych w półkolu na środku sali.