Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/130

 I oparłszy się plecami o ścianę, założył nogę na nogę.
 Wojewoda zbladł.
 Ten zuchwały sługus, z bezczelną twarzą dworaka, lekceważył go widocznie. I on był zapewne bałwochwalcą i nienawidził przedstawiciela rządu chrześciańskiego.
 Winfridus Fabricyusz widział naokoło siebie szyderskie uśmiechy. Drwili z niego liktorowie i niewolnicy prefekta.
 Więc schwycił wywoływacza za kark i wepchnął go do sali. wołając za nim:
 — Czyń, co każę, nędzny robaku!
 Na ustach służby zgasły natychmiast uśmiechy ironiczne. Liktorowie i niewolnicy wyprostowali się, jak żołnierze przed wodzem.
 Z wewnątrz sali doszedł podniesiony głos prefekta. Strofował kogoś...
 Niebawem wrócił wywoływacz i, rzuciwszy wojewodzie z pod czoła spojrzenie skarconego psa, uchylił przed nim kotary.
 Nikomachus Flawianus rozsądzał rzeczywiście spór między dwoma sąsiadującemi z sobą miastami, lecz sprawa była już załatwiona.
 Kiedy się wojewoda ukazał w sali, opuszczali ją właśnie dekuryonowie Rawenny i Spiny.
 Prefekt spoczywał na krześle kurulnem, otoczony, jak zwykle, urzędnikami. Spostrzegłszy Fabricyusza, odezwał się:
 — Twoja Znakomitość oznajmia się w sposób szczególny.