Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/152

nie, jakby się skradał do upatrzonej ofiary. Jego małe, kose oczy rzucały z pod czoła szybkie, lękliwe spojrzenia. Rzadkie włosy sterczały na jego ściętej brodzie.
 Ujrzawszy na ścianie krzyż, przeżegnał się i uderzył się trzy razy w piersi.
 — Pokój z tobą, prześwietny wojewodo! — odezwał się.
 — Pokój z tobą! — odpowiedział wojewoda szorstkim głosem, mierząc przybysza od czuba do stóp.
 Jego twarz łagodna podczas gawędy z Teodorykiem, przybrała wyraz surowy.
 — Jesteś chrześcianinem, a służysz u prefekta pretoryum? — wyrzekł.
 — Głód nie pyta o wyznanie chlebodawcy — odparł Simonides. — Najlepsze posady mają w Rzymie bałwochwalcy do rozdania. Niech ich nasze piekło jak najrychlej pochłonie.
 — Czy wiesz, czego od ciebie żądam?
 — Twoja święta gorliwość chrześciańska chce wiedzieć wszystko, co się dzieje u pogan.
 — Czy możesz mi dostarczyć potrzebnych wiadomości?
 Simonides wahał się przez chwilę, zanim odpowiedział. Uśmiechnąwszy się chytrze, rzekł:
 — Gdybym mieszkał w pałacu imperatora Augusta, jak ty, prześwietny panie, nie narażałbym się na gniew Nikomacha Flawiana. To pan potężny i srogi.