Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/214

czepił się od swojej gromady i zbliżył się do znajomych z innego obozu, usiłując ich przeciągnąć na swoją stronę. Wszczęty się dysputy, rosła wrzawa, czerwieniły się twarze, zapalały oczy...
 — Hyeronim biskupem! — wołali prawowierni katolicy.
 — Piotr będzie nas prowadził! — domagali się Aryanie.
 — Grzegorz, Grzegorz! — krzyczeli Manicheusze.
 — Cicho tam, heretycy! — odezwał się ktoś.
 — Wy sami heretycy! — odpowiedział inny.
 — Heretycy, heretycy! — padało ze wszystkich stron.
 Przezwisko „heretyków” przelatywało od gromady do gromady, coraz groźniejsze.
 Wtem wstąpił na kazalnicę retor Piotr, tłusty, rumiany młodzieniec, z włosami utrefionemi. Podniósł do góry rękę, ozdobioną pierścieniami i naramiennikami. Chciał mówić, ale oklaski, świstanie i śmiechy pokryły jego głos. Widać było tylko, że gestykuluje, otwiera usta, prosi o coś, gniewa się. Wzywał zgromadzonych do milczenia.
 — Heretyk, heretyk! — wołali katolicy i Manicheusze. — Strącić go z kazalnicy! Niech nie bezcześci domu Bożego słowem przeklętem.
 Bezskutecznie zachęcali Aryanie swojego kandydata oklaskami; przeciwnicy zmogli ich większością głosów.
 A z dworu, z tłumu, zebranego przed kościołem, wracało echo wrzawy piekielnej, przenikając grube