Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/272

 Obrażona duma narodowa zrównała tych wytwornych paniczów z motłochem. Jak wyrobnicy w szynku na Zatybrzu, wrzeszczeli, machając rękami.
 — Związać go... wyrzucić!...
 — Połamać mu kości...
 Fabricyusz, blady bladością gniewu, stał z podniesioną głową, z latającemi nozdrzami, jak koń bojowy, kiedy usłyszy głos tuby. Szukał przy boku miecza... Nie miał go... Zostawił broń w przedsionku... Spojrzał szybko naokoło... Niedaleko od niego paliła się lampa, ustawiona na wysokim, bronzowym trójnogu. Lampę strącił na ziemię, trójnóg pochwycił i zasłonił nim głowę.
 — Testament niech wpierw napisze, kto się chce do mnie zbliżyć! — krzyknął.
 Nie żartował... Świadczyły jego oczy płonące, brwi ściągnięte i drapieżny wyraz twarzy, że wykona groźbę. Zabije bez namysłu pierwszego, który się przysunie do niego na odległość ramienia.
 Ale ślepa wściekłość nie widzi niebezpieczeństwa.
 — Zamknąć mu gębę zuchwałą!
 — Skarcić tego niedźwiedzia germańskiego!
 — Za drzwi z nim, za drzwi! — huczeli Rzymianie i otaczali wojewodę półkolem.
 On oparł się plecami o mur i czekał spokojnie na napastników. Już podniósł trójnóg, zamierzył się...
 Wtem zapanował nad wrzawą głos donośny:
 — Uciszcie się, w imieniu boskiego i wiecznego imperatora! — zawołał ktoś obcy.
 I wojewoda i Rzymianie obejrzeli się na drzwi.