Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/324

ale zaraz mordować! Tylko ciągły kłopot ma się z tymi łajdakami.
 — Od łajdaków nie wymyślaj, pijawko odpowiedział ten, który zabił towarzysza — bo i twoje cielsko nie jest z kamienia. Każ usunąć to ścierwo i wracaj do swoich garnków.
 — Ty mi będziesz groził, ty? — wrzasnął Wulkan, dobywając z za pasa noża. — Żółtodziób! Jeszcześ wróblom wydłubywał oczy, kiedy ja już tłuste gardła podcinałem.
 Rzucił się na zbója, ale kilka rąk silnych pochwyciło go wpół i wypchnęło do pierwszej izby.
 — Do garnków!... do garnków! — wołano zewsząd.
 Klnąc, wygrażając pięścią, zajął Wulkan swoje miejsce za stołem.
  — Trupa do Tybru! — rozkazał odźwiernemu.
 Wkrótce potem obnosiły znów nagie dziewczyny wino, obracały się kości, brzęczały łańcuszki, rozlegały się śmiechy, jak gdyby nic nie było zaszło.
 Simonides, który przypatrywał się tej scenie z poza pleców Teodoryka, odezwał się półgłosem:
 — Zarobiłem sobie rzetelnie twojego aurea.
 — Zemdlił cię widok krwi? — drwił stary żołnierz.
 — Nie lubię grubijaństwa.
 I Teodoryk, chociaż był nieraz świadkiem takich „grubijaństw,” miał na dziś dosyć towarzystwa „patrycyuszów” cechu zbrodniarskiego. Umówiwszy się z Kalpurniuszem o czas i miejsce spotkania, opuścił szynk Wulkana.