Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/051

Galilejczyków, zasłaniał sobą Fabricyusza, czynił to bezwątpienia po naradzie z innymi ojcami i miał w tem cel, którego nie mógł publicznie wyjawić.
 Tam, dokąd głos Symmacha sięgał, ucichła wrzawa zupełnie. Zastąpił ją cichy szept. Rozważniejsi tłómaczyli gorętszym znaczenie mowy senatora.
 Tylko z dalszych miejsc nadpływało groźne wołanie z łoskotem grzmotu.
 — Zabić go, zabić! — huczało.
 W miarę jednak, jak się cichy szept rozlewał nad wrowiskiem ludzkiem, jak ogarniał coraz szersze koło, słabł stopniowo wybuch zemsty.
 — Broń nas przed potęgą imperatorów, ojcze ojczyzny! — odezwał się jakiś starzec.
 — Broń nas, broń! — prosili najbliżsi.
 — Powiedz, co mamy czynić.
 Symmachus podniósł rękę nad utulonym ludem i mówił:
 — Dopóki boskie oblicza Teodozyusza i Walentyniana zdobią sztandary wojska rzymskiego i spoglądają na was ze świątyń i z gmachów rządowych, dopóty szanujcie przedstawicielów ich władzy. Niech nikt nie powie, iż lud rzymski sprowadził na siebie gwałtem i zdradą gniew imperatorów rzymskich.
 Obrzucił tłum spojrzeniem, które mówiło więcej od jego ciemnych słów i zapytał:
 — Czyście mnie zrozumieli, kwiryci?
 I znów poszedł cichy szept wokoło. Starsi podawali go młodszym, mężowie niewiastom.
 Lud domyślił się, że chwila stanowcza jeszcze nie nadeszła.