Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/059

suche, kawałami z piersi wypadające łkanie wstrząsało jego ciałem.
 Kiedy tak leżał, zdeptany, nędzniejszy od schłotanego niewolnika, zbliżyła się do niego biała postać. Nikomachus Flawianus schylił się nad przyjacielem, dotknął jego ramienia i wyrzekł głosem przyciszonym:
 — Podnieś się i bądź mężem! Przyszły wiadomości od Juliusza.
 Symmachus zerwał się z kolan.
 — Od Juliusza? — szepnął.
 Blask radości rozjaśnił jego twarz stroskaną.
 — Juliusz był u Arbogasta? Widział się z nim, mówił z nim? O, gdyby Arbogast...
 — Juliusz był u Arbogasta w Totonis, skąd udał się do Wienny, aby poprowadzić dalej dzieło rozpoczęte — odpowiedział Flawianus. — Z drogi wzywa nas do cierpliwości i przysyła słowa nadziei. Donosi, że duszę Arbogasta trawią już płomienie podrażnionej dumy. Z tych płomieni wykwitnie dla nas zbawienie.
 — O, gdyby Arbogast... — powtórzył Symmachus, chwytając rękę Flawiana.
 — Gdyby się Juliuszowi udało przeciągnąć Arbogasta na naszą stronę — mówił Flawianus — zwróciłyby się groźby Teodozyusza na niego samego. W połączeniu z Arbogastem złamiemy potęgę prefektur wschodnich bez wielkich wysiłków.
 — A bez Arbogasta?
 — Bez Arbogasta wezwiemy pomocy naszych bogów.