Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/156

 — Jakiem prawem targa ten dumny kapłan przędzę twojego szczęścia? — gniewał się żołnierz. Sprawy twojego serca są twoją wyłączną własnością.
 — Przez usta świątobliwego biskupa mówi Chrystus — odpowiadał chrześcianin.
 Wtem przystąpił do Fabricyusza strażnik allemański, który mu towarzyszył z Rzymu.
 — Kuryer Teodoryka czeka na Twoją Znakomitość — rzekł.
 — Kuryer?... Teodoryka?... — mówił Fabricyusz, jak przez sen. — Gdzie?... Skąd?...
 — Teodoryk kazał mu jechać na Medyolan, aby nie zwracał na siebie uwagi szpiegów prefekta pretoryum. Poznałem go i zatrzymałem.
 — Czy mówił ci, z czem go Teodoryk posłał?
 — Teodoryk prosi o innego stróża.
 — Dlaczego? — fuknął Fabricyusz.
 — Starzec pragnie przed śmiercią ucieszyć gasnące oczy widokiem swoich wnuków.
 — Głupiec!
 Fabricyusz zerwał się z ławy.
 — Spiesz na pocztę po świeże konie! — rozkazał.
 Niebezpieczeństwo, grożące jego miłości, przesłoniło mu Ambrozyusza. Chrystusa przebłaga, przejedna później, a teraz...
 W pól godziny potem leciało trzech jeźdźców drogą do Genui.
 Przodem pędził Fabricyusz. 

---