Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/171

 Napastnicy nie brali widocznie nigdy udziału w nocnej wyprawie, zamiast bowiem zgasić pochodnie i rozrzucić się szybko, aby zmylić czujność przeciwnika, skupili się w pełnem oświetleniu, odsłaniając nieroztropnie siebie i położenie.
 Dolina rozszerzała się w tem miejscu w równą płaszczyzną, co ułatwiało rozpęd konnicy.
 Widział to Fabricyusz i uśmiechnął się lekceważąco.
 Od czarnej masy zaczęły się odrywać drobne gromadki. Rozchodziły się one w dwie strony, rozwijając się w łańcuch.
 Fabricyusz przywołał swoich Allemanów.
 — Otoczymy karetę i wpadniemy na tych głupców, zanim skleją półkole — mówił do nich głosem przyciszonym. — Wozy ze sprzętami zostawić.
 Wtem odezwał się znów Konstancyusz Galeryusz:
 — Jeżeli oddasz Faustę Auzonię dobrowolnie, nie ściągniemy ręki na twoją głowę. Sprawidliwość króla Arbogasta ukarze cię dostatecznie za naszą krzywdę.
 Odpowiedziało mu milczenie.
 — Jesteście gotowi? — pytał Fabricyusz swoich Allemanów.
 — Rozkazujcie, wojewodo!
 — Gdzie Teodoryk?
 — Strzeże z Hermanrykiem tyłu karety.
 — Dobrze... Baczność!
 Podniósł miecz do góry.
 — Za mną!