Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/199

 Rikomer, powtórzywszy słowa prefekta miasta, zgiął kolano przed Arbogastem i zawołał:
 — Bądź pozdrowiony boski i wieczny panie!
 To samo uczynili komesowie, wojewodowie i radcowie.
 Lecz Arbogast nie sięgnął po wieniec i płaszcz purpurowy.
 — Podnieście się — rzekł. — Nie dla mnie umarł Walentynian.
 Zdumienie malowało się na twarzach jego pod komendnych. Najstarszy z nich, Frank Bauto, zawołał powtórnie:
 — Bądź pozdrowiony, boski i wieczny panie! Tylko twoich rozkazów chcemy słuchać na polu sławy.
 — Oko moje będzie czuwało dalej nad wami — mówił Arbogast — lecz wiarołomstwem nie splamię siwych włosów. Ślubowałem Teodozyuszowi, iż nie włożę nigdy korony rzymskiej na głowę i ślubu tego dochowam. Zostanę waszym wodzem, ojcem w pokoju, panem na wojnie. W purpurę rzymską przyodziejemy Rzymianina.
 Kajus i Juliusz spojrzeli po sobie. Chciałżeby Arbogast obwołać imperatorem Flawiana albo Symmacha? Tylko jeden z nich mógł stanąć godnie obok Teodozyusza.
 Komesowie i wojewodowie zaczęli pomiędzy sobą szeptać; nie byli widocznie zadowoleni z postanowienia króla.
 — Ostatnie pokolenia widziały na tronie Cezarów wielu władców, którzy nie pochodzili z krwi