Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/215

 Odcięta od dwóch miesięcy od świata, strzeżona pilnie, nie wiedziała Fausta nic o wypadkach ostatnich.
 — Odpuść mi... — prosił Fabricyusz.
 Fausta, wyciągnąwszy do niego ręce spętane, wyrzekła:
 — Tylko wolnym przysługuje prawo odpuszczania win. Jedynym przywilejem więźniów jest pogarda.
 Szybko przeciął Fabricyusz sznury sztyletem.
 — Jesteś wolna — mówił zawstydzony. — Przed domem stoi moja kareta, która cię zawiezie, dokąd rozkażesz.
 I znów dziwiły się oczy Fausty. Prawdąż to? W tej morze cuchnącej miałby być kres jej niewoli? Więc w cesarstwie stało się w istocie coś takiego, o czem ona nie wiedziała, a co skruszyło upór wojewody? Tylko jakaś wielka klęska mogła złamać hardą duszę barbarzyńcy.
 — Czyby Teodozyusz?... — pytała, powstrzymując oddech.
 — Teodozyusza zachował Bóg, aby pomścił Walentyniana.
 — Walentynian?..
 — Zamordowany... Panem Italii, Gallii, Hiszpanii i Brytanii jest Arbogast...
 Przez kilka chwil patrzyła Fausta na Fabricyusza wzrokiem tępym, jakby nie rozumiała jego słów, potem uklękła na łożu i podniosła rozpętane ręce do góry.