Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/272

 Zakuci od czuba do pięt w żelazo, świecili z daleka, jak żuki błyszczące. Zakryci Hunami, ustawiali się bez przeszkody na równinie.
 Ruchliwa dzicz dopadała i odbiegała, trzymając uwagę Rzymian w ciągiem naprężeniu. Nieopatrznie trwonili strzelcy Flawiana pociski, bezczynnie stali kopijnicy i szermierze.
 A włócznie Hunów szły gęstsze, celniejsze.
 Z przodu, od gór nadpłynęły trzy krótkie, urwane dźwięki rogów.
 Łańcuch Hunów pęki w połowie i zwinął się z nadzwyczajną szybkością w dwa kłębki.
 Na otwartem polu ukazały się trzy kolumny, ułożone w klin. Na czele środkowej, najwyższej, lśniła złocona zbroja dowódcy.
 Regularna jazda Italii poznała swojego wojewodę.
 I znów wzywały trąbki Flawiana: „Baczność!” Wzdłuż szeregów rozlegała się komenda trybunów i setników: „Zwieraj się!”
 Ochotnik, zamiast się zsuwać, oglądał się poza siebie, blady, bezradny.
 Fabricyusz podniósł miecz do góry — kolumny zaczęły się ruszać, zrazu wolno, ociężale, jak duży ptak, zrywający się do lotu, potem prędzej, coraz prędzej.
 — Zwieraj się, zwieraj się! — napominała komenda.
 — Kopijnicy do przodu! — rozkazywały trąbki Flawiana.
 Trwoga odebrała dzieciom Italii przytomność. Kopijnicy, parci przez strzelców, cofali się na szer-