Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/291

 Zatrzymał się na progu i czekał.
 Teodozyusz, spostrzegłszy go, zapytał:
 — Przynosisz nam niespodziewaną wiadomość?
 — Nieprzyjaciel odciął nam odwrót, boski i wieczny panie — odrzekł Fabricyusz. — Cała jazda Gallii zamknęła Alpy od strony wschodniej.
 Wodzowie spojrzeli na imperatora z wyrzutem.
 — Radziłem pośpiech — odezwał się Stylikon.
 — Arbogast wydusi nas, jak lisów, osaczonych w jamie — dodał Timazyusz.
 — Stanie się, jak nasz Pan Jezus Chrystus postanowi — mówił Teodozyusz głosem spokojnym.
 A zwróciwszy się do Fabricyusza, zapytał:
 — Czy znasz nazwisko dowódcy Gallów?
 — Jazdę Gallii prowadzi wojewoda Arbitrio.
 — Arbitrio?
 Teodozyusz zamyślił się.
 — Jakiś Arbitrio zgłaszał się do mnie temu dwa lata — mówił. — Chciał służyć pod mojemi sztandarami. Miał zatarg z Arbogastem.
 Wziął ze stołu woskowaną tabliczkę, nakreślił na niej rylcem kilka słów i wręczył ją Fabricyuszowi.
 — Zanieś owemu Arbitriowi moje pozdrowienie i nominacyę na komesa Gallii. Jego trybunom obiecaj w mojem imieniu złote łańcuchy, zaś żołrzom hojne nagrody. Niech cię Chrystus natchnie słowem przekonywającem. Jeśli ci się uda przeciągnąć; Arbitria na naszą stronę, zasłużysz się dla Boga prawdziwego. Pokój z tobą!