Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/296

 — Czy Twoja Znakomitość pójdzie dalej pieszo? — odezwał się jeden ze szpiegów. — Jesteśmy na dole.
 Takie ciemności zalegały dolinę, iż nie było widać nic na odległość kilku kroków.
 Fabricyusz, zwinąwszy ręce w trąbkę, przyłożył je do ust i krzyknął:
 — Saules!
 — Tu, wojewodo! — odpowiedział w głuszy nocnej ktoś po gocku.
 Po chwili stanęła obok Fabricyusza wysoka postać, z turzemi rogami na głowie.
 — Wszystko w porządku? — spytał Fabricyusz setnika.
 — Nieprzyjaciel nie przysunął się dotąd bliżej.
 — Daj mi swojego konia.
 W dali migotał długi łańcuch czerwonawych światełek, sypiących od czasu do czasu iskrami.
 Ku tym światełkom zwrócił się Fabricyusz. Kiedy się do nich zbliżył, zatrzymał go głos groźny:
 — Kto tam?
 — Wojewoda Winfridus Fabricyusz przybywa ze słowem pokoju i przyjaźni do wojewody Arbitria! — zawołał.
 Dwóch jeźdźców wychyliło się z ciemności. Jeden z nich podniósł latarkę i przypatrywał mu się uważnie.
 — Prowadź! — rzucił krótko towarzyszowi.
 Gromadami, zawinięci w płaszcze, leżeli Gallowie na gołej ziemi, śpiąc twardym snem żołnierza, znużonego całodziennem czuwaniem. W środku obozu, przed niedopalonem jeszcze ogniskiem, siedział