Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/302

 — Zdrajca! — krzyknął.
 Arbitrio, zbliżywszy się do chrześcian, zeskoczył z konia i upadł do nóg imperatora.
 — Nic ci zdrada tego łotra nie pomoże — mówił Arbogast półgłosem. — Do roboty! — rozkazał. Wytłuc mi tę hałastrę do nogi! Za zdradę tego niewdzięcznego psa nie ma dziś dla nikogo litości.
 Wtem stała się rzecz dziwna.
 Lasy na górach pochyliły się, woda w rzece zakipiała, tuż przed Frankami wzbiły się tumany kurzu, w powietrzu rozległ się huk, jakby się Alpy waliły. Od strony wschodniej pędziła burza na skrzydłach wichrów, poprzedzona świstem, wyciem, wrzawą piekła.
 — Baczność, baczność! — ostrzegały trąbki Arbogasta.
 Nikt ich nie słyszał.
 Wiatr chwytał słabe głosy, mieszał je, rozwiewał, wchłaniał.
 — Do przodu, do przodu! — wzywały tuby.
 Nikt ich nie słuchał.
 Wicher wyrywał z rąk żołnierza tarcz, zdzierał mu z głowy szyszak, sypał w oczy piasek, na twarz kamienie, gałęzie.
 — Zwieraj się, zwieraj się! — napominali setnicy.
 Daremnie starali się setnicy przywrócić porządek. Szeregi chwiały się, kołysały, jak lasy na górach, jak woda w rzece. Przerażone konie ponosiły jeźdźców, ludzie klękali, czepiając się ziemi.
 Nad piechotą Arbogasta rozległ się okrzyk trwogi.