Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/145

dali, ale latasz, jak waryat, i nie wiem, czy mam do ciebie gadać, czy nie? Jak Bogam kocham, czasem wolałbym, żebyś był mniejszy, bobym ci powiedział po prostu: — słuchaj psiakrew, kiedy do ciebie mówię! — ale jakże tu z takim grubym panem, jak ty?! Ty nawet nie wiesz, jakiś ty gruby pan!... Siedziałem wczoraj od otwarcia wystawy aż do drugiej, potem mi się jeść zachciało; zmęczyłem się od nadsłuchiwania tej hołoty, jak pudel w tańcu.
 — Ale nie o to mi idzie... Widziałeś tam kogo znajomego?... Co?...
 — A jakże, całą kupę. Niektórzy się tak unosili...
 — Ale niech ich tam dyabli porwą z ich unoszeniem!
 — Więc czegóż chcesz?
 Rdzawicz stanął przed Tężlem, popatrzał nań i z widocznym wysiłkiem wstrzymując oczy od odwrócenia się w bok, lub zwrócenia ku podłodze, zapytał:
 — Marya była?
 Tężel zaczerwienił się jak burak, zmieszał i odpowiedział, wpatrując się pilnie w swego dyabełka, którego na nowo zaczął lepić:
 — Była.
 — I cóż? Widziała cię?
 — Widziała.
 — Kłaniałeś się jej?
 — Kłaniałem.
 — I... i cóż? Odkłoniła ci się?
 — Odkłoniła.
 — Jak?