Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/146

 — Tak, jakby niedobrze wiedziała, kto jestem, czy mię zna, czy nie zna? Popatrzała na mnie chwilę bez żadnego wyrazu, jak na mur, i kiwnęła mi głową, jakby jej mucha z jednej strony kapelusza siadła.
 — Przypatrywała się moim robotom?
 — Przypatrywała.
 — Z zajęciem? Uważałeś?
 — Naumyślnie stanąłem niedaleko. Na rzeźbę patrzała, ale obrazowi przypatrywała się długo.
 — I cóż?...
 — A cóż ja wiem? Była z panią Porzelską i z jakąś panną, dosyć szczupłą i wysoką.
 — Jak była ubrana?
 — Miała ciemno­‑granatowe futerko do figury, obramowane czarnym barankiem i czapeczkę z jakiegoś czegoś świecącego, także czarnego, z białym woalem.
 — A suknię?
 — Nie widziałem.
 Rdzawicz zmarszczył się niecierpliwie.
 — Był kto z nią?
 — Z początku te panie były same. Potem przyszli ich znajomi.
 — Kto?
 — Nie znam. Naprzód przyszedł jakiś brunecik z taką pinczerkowatą twarzą, pięknie wygolony. Gadał jej coś, ale ledwo się uśmiechała. Potem jakiś łysy jegomość, w ogromnie wysokim kołnierzu, z baczkami, w monoklu. Jego słyszałem, tak mówił do niej: «Ma foi, ten pani« — — Tężel urwał i widocznie przekręcając usłyszane słowa, dokończył — ten pan Rdzawicz