Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/148

zbiegającemi się łukiem brwiami, kiedy je ściągnął i jakimś w tej chwili wyrazem drapieżnego ptaka. Tężel miał minę, jakby zbrodnię popełnił.
 — Pocóżeś mi kazał mówić? — bąknął.
 Ale Rdzawicz po chwili, jakby przygłuchłym z wewnętrznego bólu i gniewu głosem, zapytał:
 — Był kto jeszcze?
 — Przyszedł jeszcze jakiś bardzo piękny i bardzo ładnie ubrany blondyn z dużymi wąsami...
 — To Borzewski... — szepnął Rdzawicz. — Nie mów mi już nic więcej.
 Poczem odwrócił się od Tężla, podszedł do okna i oparł czoło o szybę. Stał długo bez słowa, Tężel zaś bez myśli pogniótł swego woskowego dyabełka w kropielnicy i począł go lepić na nowo, równie bezmyślnie. Po chwili Rdzawicz zapytał krótko:
 — Jak wygląda Marya?
 Tężel milczał chwilę, jakby nie wiedząc, czy lepiej powiedzieć, czy nie powiedzieć i rzekł wreszcie.
 — A no cóż, ślicznie.
 Rdzawicz jeszcze silniej przycisnął czoło do szyby i podniósł ku niemu obie dłonie, tak, że twarz zasłonił. Był tak nieruchomy, jak pani Drewska przy ciele syna.
 — Czy można? — zapytał nagle miły kobiecy głos przez uchylone drzwi.
 — Pani Przerwicowa — szepnął Tężel, zrywając się z paki, na której siedział.
 — Można — powtórzyła pani Laura.
 — Proszę, proszę — odparł Rdzawicz, usiłując pokryć wyraz swej twarzy uprzejmym uśmiechem.