Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/156

dniejsza, niż pani myśli — odparł Rdzawicz, wymawiając z naciskiem słowo »dziewczyna«. — Zresztą do figury pozuje mi kto inny.
 — Jakto kto inny?
 — Bo widzi pani, w »Opuszczeniu« nie widać wcale, a w »Wampirze« prawie wcale twarzy kobiety, raczej z za włosów widać jej tak mało, że wszystko jedno, jaka jest twarz; w Trucicielce zaś jeszcze nie robię głowy.
 — Więc to nie ta sama będzie panu pozowała do głowy?
 — Nie.
 — A skądże pan model weźmie?
 Rdzawicz spojrzał ze smutnem ździwieniem na panią Biszę, a potem rzekł:
 — Nie mam jeszcze modelki do głowy.
 I jakby mimowoli oczy padły mu na nieduże płótno, odwrócone ku ścianie, Tężel zaś rzucił na panią Biszę z boku pełne niezadowolenia spojrzenie.
 W tej chwili ktoś zapukał do drzwi. Był to posłaniec z ogromnym bukietem w ręku i listem.
 — Co to jest? — spytał Rdzawicz.
 — Tu mi kazali oddać do pana Rdzawicza.
 — Tak, to ja. Kto wam dał to?
 — Czyjś lokaj.
 — Przeczytajże pan list — wtrąciła pani Laura niermiernie ciekawa, co w nim jest i skąd bukiet?
 — To zaproszenie na ten dzisiejszy raut na dobroczynność.
 — Zaczynasz pan być modnym.