Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/173

to ładnie siada? A jak idzie po ulicy, powoli, nosek naprzód, i tylko się kiwa z nóżki na nóżkę.
 — Cóż ty się kochasz w Lorze, że się tak rozpajęczasz?
 — Nie kocham się, ale ją strasznie lubię.
 — Ją wszyscy muszą lubić.
 — A ta druga, jej siostra, ta pani Bisza, o, to dyabełek! To numer! No, pójdziesz na raut?
 — Nie, nie chce mi się.
 — Idź, mój drogi. Obetkasz się sławą, jak kot salcesonem.
 — No, raześ przecie psa zluzował na odmianę. Musiałbym się ubierać...
 — A cóż? Frak i basta. Jak nie masz czego, to skoczę do miasta i przyniosę ci.
 — Nic nie mam. A ni krawaty, ani rękawiczek.
 — No, to dymam. Oddasz mi pieniądze później. Siedm i pół, prawda? Poczciwy ten Bronn! Jak Boga kocham — gdzież moja czapka?... — takbym go...
 Wypadł jak bomba z pracowni.
 Natychmiast po wyjściu Tężla, Rdzawicz odłożył na bok swoją udaną nonszalancyę wobec artykułu profesora Bronna, przeczytał go uważnie raz i drugi, potem przeszukał najstaranniej inne gazety, czy istotnie nic w nich niema o jego wystawie, raz jeszcze przeczytał recenzyę Bronna i zaczął układać na stole gazety, tak, jak pierwej, aby Tężel nie poznał, że je ruszał i otwierał. Ponieważ poukładać je zupełnie tak samo było trudno, zgarnął je wszystkie ze stołu na ziemię, z wyjątkiem Kuryera, którego schował do szuflady. Wpadł