Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/189

wujaszka sprowadziła spiewaków ze Smoleńska, to sję im jesc dało w sieni.
 — Ależ to jest europejska sława!
 — At! Pewnie nawet nie urodzony.
 — Róziu! — rzekła starsza panna Rosieńska, zażenowana.
 — Cjocja Nascja zawsze kazała się naprzód dowjedzjeć kto rodzji — odparła panna Mignon.
 — Psst! — szepnęła pani Bisza. — Zaczyna.
 Do burzy oklasków przyłączył się grad kwiatów. Wówczas tenor, przystojny, tęgi, jak byk, z wyrazem głupim, jak u woła, upuścił, niby przypadkiem, między szalone entuzyazmem kobiety swoje rękawiczki. Powstała formalna o nie bitwa. Wyrywając sobie, panie rozdarły je na drobne kawałeczki, a kawałeczki te przyciskały do ust i chowały za gors; on zaś stał na estradzie tryumfujący, pogramiający i bezbrzeżnie głupi.
 — Przecie to chyba dureń? — szepnął do Przerwica Rdzawicz.
 — A dureń — ten odparł.
 — Ale ciebie z twoją poezyą, a mnie z moimi Centaurami i Wampirem zgasił zupełnie.
 — To zawsze tak bywa. Similia simuibus. Jeszcze tego nie wiesz?
 Wtem Rdzawicz, zobaczywszy przed sobą olbrzymiego, szpakowatego już mężczyznę, zawołał:
 — Patrz-no co to za chłop! Żebym takiego dostał za model! Husarz czysty!
 — Z twarzą kretyna, przypatrz się. To jest tak zwany hrabia Miś, z Galicyi. Ten nieszczęśliwy człowiek