Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/19

 — A bo to moja robota...
 — A to przepraszam pana bardzo, nie wiedziałem.
 — A no wiem, że pan nie wiedział. Ale się panu nie wydaje podobne?
 — Przepraszam, ale nie.
 — Hm, ja myślałem, że to dobre. Może pan ma i racyę.
 — Widzi pan, tu jest największy feler — mówi szkrab i nie pytając, czy wolno, przejeżdża wielkim palcem po policzku Junony. Tężel zgłupiał — co to?
 Było to coup de maître, dotknięcie mistrza. W tej chwili Tężel spostrzegł, że tu istotnie właśnie najwięcej chybił.
 — Ma racyę — mruknął — podobne to do Junony, jak kot do malwy. A kto pan jest?
 — Ja jestem Roman Rdzawicz. Zapisałem się tu na rzeźbę. Będziemy kolegowali.
 — Ja się nazywam Jędrzej Tężel. Panie czyś pan się już gdzie uczył?
 — Bardzo mało i prywatnie, bo musiałem kończyć gimnazyum. Ojciec nie chciał inaczej. Straciłem dużo czasu.
 — Ten stracił dużo czasu... — pomyślał Tężel.
 Nazajutrz Rdzawicz wziął się do pracy obok Tężla i trzech innych kolegów. Wszystko mu się paliło w rękach; zdawało się, że oczami rzeźbi, tylko spojrzy. Profesor Bronn się dziwił i powtarzał: Panie Łdzawicz, panie Łdzawicz! Pan ma głuby talent, tylko ta natuła niesfołna, oj ta natuła! Panie Łdzawicz, panie Łdzawicz!
 Koledzy byli naturalnie źli, a Tężel niemiał z po-