Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/201

nemu nie dałabym sobie tak od pierwszego razu dokuczać, ale pana nie mogę brać tak, jak innych.
 — Dlaczego?
 — Naprzód dlatego, że pan jest artystą.
 — Czy mam jeszcze jakie inne prawa do pobłażliwego obchodzenia się ze mną?
 Ela spojrzała na niego i nie mówiąc widocznie tego, lub przynajmniej nie wszystko, co pomyślała, rzekła:
 — Tak, bo jest pan jeszcze krewnym męża Lorci, którą bardzo kocham.
 Przechodzili właśnie koło urządzonego w sąsiedniej sali bufetu, gdzie kręciło się trochę osób. Morski pochylił się ku młodszej pannie Rosieńskiej i spytał:
 — Mignon, aniele, nie chce się tobie jeść?
 — Chce się — odpowiedziała panna Mignon.
 — A cóżbyś zjadła?
 — Kromka chleba z powidłami.
 — No, tego to nie wiem, czy tam dostaniesz, ale może znajdziemy co innego. Czy państwo nic nie mają przeciw temu, abyśmy weszli do bufetu? — spytał, obracając się ku dwom następnym parom.
 — Owszem, chodźmy — odpowiedziała pani Bisza.
 — O, tam jest pyszny stół w drugim rogu w kącie — rzekł Przerwic, który wszedł z Mignon pierwszy. — Będziemy zupełnie swobodni. Mignon, prędko, żeby nam kto nie zajął.
 Mignon puściła się wraz z Przerwicem pędem przez salę i dobiegłszy stołu, usiadła z takim rozmachem, aż krzesło zgrzytnęło.