Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/209

 — Bardzo się cieszę, bo bardzo lubię te wiersze. A pan mi robi takie wrażenie, jak żeby pan odtajał.
 — Jakoś mi jest świeżo w duszy. Ale ja zapomniałem, po co tu przyszedłem. Kto to jest pan Morski?
 Z kolei teraz pani Laura zrobiła minę, »aha! mam cię!« i odparła w zwykłym tonie rozmowy:
 — Hrabia, milioner, muzyk, człowiek przystojny i znany, bardzo zacny i szlachetny, choć dziwak...
 — Ale nie o to mi idzie, to wiem — przerwał jej Rdzawicz. — Czy pan Rosieński bardzo go lubi?
 — O, bardzo, ma nadzór nad jego majątkiem.
 — Także wiem. Czy Morski długo tu teraz zostanie?
 — Dlaczego się pan pyta?
 — Bo on podobno ślicznie gra?
 — Chciałby go pan usłyszeć?
 — Yhym.
 — O, to bardzo łatwo. Zaproszę kiedy panów na herbatę i poprosimy go, to zagra, bo on tylko na koncertach nie chce grywać, a u mnie zawsze bardzo chętnie. Powiada, że mam doskonały fortepian.
 — A, to będzie dobrze. A dlaczegóż on tu teraz przyjechał?
 — Tak, odwiedzić znajomych i podpisać jakieś konktrakty na kupno lasów w sąsiedztwie.
 — Swojem i pana Rosieńskiego?
 — Tak.
 — Pani Lauro...
 — Co?
 — Nic. Tak się tylko pytam, wie pani... Nawet nie wiem, dlaczego jestem ciekawy, bo cóż mnie tam...