Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/210

 — Nic a nic?
 — Nic.
 — Pan jest bardzo dobry rzeźbiarz, prawda?
 — Tak mówią.
 — A ja jestem bardzo sprytna kobieta.
 — Co ty się tam chwalisz, Ziuci? — spytał Przerwic, który dosłyszał ostatnie słowa.
 — Że jestem sprytna. Czy nie?
 — Jesteś, ale à propos czego?
 — Tak sobie mówimy z panem Romanem.
 Przerwic nachylił się ku pani Laurze i Rdzawiczowi i szepnął:
 — Prawda, Romku, że to ładne dziewczyny? Powiedziałem im kiedyś, że mi robią wrażenie koloru różowo­‑zielonego i różowo­‑błękitnego; Rózia jest jak łąka z kwiatami, a Ela jak wschód.
 — A ja jakiego jestem koloru? — spytała pani Laura, wysuwając niby pretensyonalnie nosek i usta naprzód.
 — Ty jesteś niebo i malec.
 — Wie pani, że mi się zdaje, że jest jakaś wiosna koło nas — rzekł Rdzawicz. — Takie mam uczucie, jak żeby mnie młody, rzeźwy wiatr owiewał. Czy pani jest naprawdę taka sprytna?
 — O, bardzo. Ale cokolwiekbądź, pan nie jest niekontent, że pan przyszedł.
 — Nawet jestem ogromnie kontent i ogromnie pani wdzięczny... — odparł Rdzawicz, całując ją w rękę.
 — Za co?