Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/240

 — Byłem chory? — powtórzył do Przerwicowej.
 — Tak.
 — Długo?
 — Blizko cztery tygodnie.
 Niesłychane zdumienie nań spadło.
 — Cztery tygodnie?! — powtórzył. — A cóż mi było? Bo ja nic nie wiem?...
 Spostrzegł, że Przerwicowa zamieniła z Heimerthową spojrzenie, jakby pytając się, czy może mu odpowiedzieć, poczem rzekła:
 — To nic dziwnego, że pan nic nie wie. Miałeś pan gorączkę.
 — Ale na cóż chorowałem?
 — Z wysiłku — odezwała się Heimerthowa, zastępując panią Laurę. — Przepracował się pan. Chorowałeś pan na nerwy. Ale teraz już wszystko dobrze.
 — Myślałem, że już z tobą źle będzie — rzekł Tężel, biorąc jego rękę w swoją szeroką dłoń i ściskając delikatnie a serdecznie.
 Rdzawicz zauważył, że jego ręka wobec Tężlowej jest dziwnie biała i chuda.
 — Ale jakże to może być, żebym nic nie pamiętał i nic nie wiedział? Kiedyż zachorowałem?
 — Pan nie powinien dużo mówić, bo się pan męczy — powiedziała Heimerthowa. — Potem, powoli wszystko panu opowiemy.
 — Dobrze, potem, powoli, wszystko mi panie opowiedzą — powtórzył, czując, że najłatwiej mu za kimś myśleć, i że siła ucieka mu z myśli i członków.
 Znów poczęło mu się zwolna stawać ciemno w oczach