Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/25

nię innych. Czego ja mam o nią dbać? Co mnie inni obchodzą? Ja ich nie obchodzę, dlaczego oni mają mnie obchodzić?
 — Ale kiedy ty ich obchodzisz — perswadował Tężel.
 — Ciekawym czemu?
 — Bo masz talent.
 — A tak, to znaczy: chcemy mieć lalkę do zabawy. Pfui Teufel! Zresztą, daj mi pokój! Mnie i tak prędko dyabli wezmą.
 — Sam tego chcesz.
 — Przecież tak długo żyć nie można...
 — Widzisz...
 — Nic nie widzę. Cośbym tylko chciał przedtem zrobić...
 — Ale cobyś ty mógł był już do tego czasu zrobić, gdybyś był chciał!
 — No to nie zrobiłem... i cóż?
 — Nie żal ci? Przecie się marnujesz... Czembyś ty już mógł być!
 — Nie bój się, jeszcze będę. Nie bój się, ja to wiem, że będę wielkim rzeźbiarzem...
 — Jak tak mówisz...
 — Zresztą mogę niczem nie być i niech to wszystko piorun trzaśnie!
 Tężel był w rozpaczy. Rok za rokiem płynął, a Rdzawicz, uganiając się za kobietami, nie pracował prawie wcale i istniał jeszcze jako rzeźbiarz, tylko dzięki swemu nadzwyczajnemu talentowi. Anioł życia i wszystkie inne projektowane niegdyś kompozycye poszły w kąt,