Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/30

 — Wiecie na pewno? — pytał dalej, usiłując opanować łamiący się głos.
 — Samem rzeczy do dorożki podawał.
 — Kiedy wyjechała?
 — Przedwczoraj rano.
 — Czy sama pojechała?
 — Pani panienkę odwiozła, ale wczoraj już wróciła.
 — Nie wiecie dokąd?
 — Nie wiem też, proszę łaski pana.
 — Poczekajcie... zaraz...
 Wyjął bilet z portfelu i począł szybko pisać:
 »Do Wielmożnej Pani Julii Porzelskiej. Raczy Pani wybaczyć, że ośmielam się pisać do Niej tak późno i w tej formie; przed chwilą jednak przyjechałem, a że stróż mówi mi, iż moja Narzeczona wyjechała, radbym się dowiedzieć jej adresu, o który uprzejmie proszę. Nie przychodzę sam z tą prośbą, ze względu na późną godzinę«.
 — Zanieście to na górę. Będzie odpowiedź.
 Tężel stał oparty na lasce pod bramą, Rdzawicz odszedł trochę trotuarem. Po chwili stróż wrócił.
 — Jest odpowiedź?
 — Jest, proszę łaski pana.
 — Dobrze, macie na piwo.
 Drżącą ręką rozdarł kopertę pod latarnią i począł czytać półgłosem:
 »Szanowny Panie! Siostrzenica moja, wyjeżdżając, nie upoważniła mnie do udzielenia Panu jej adresu, oświadczyła mi jednak, że zwraca Panu słowo i że oznajmia Panu o tem w liście; dziwię się więc, że Szano-