Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/324

 Usiadł w altanie, którą Rózia nazwała altaną cioci Lorci, i przewiesiwszy głowę przez poręcz od ławki, przymknął oczy. Niedługo z alei akacyowej wynurzyły się dwa cienie, które poznał w sylwecie: byli to Przerwicowie. Mógł ich słyszeć wyraźnie.
 — Słuchaj Ziuciu — ona mówiła — dużo ty masz pieniędzy?
 — Ze sześćset rubli — odpowiedział Przerwic.
 — A mnie przysłali przedwczoraj czterysta pięćdziesiąt, to mamy razem tysiąc pięćdziesiąt. Słuchaj, teraz nic nie będziesz robił przynajmniej ze dwa miesiące, bo jesteś zmęczony.
 — Dobrze, dziecko, ale w przód będę musiał jeszcze ze dwa tygodnie popracować w Warszawie. Chcę być zupełnie wolny.
 — Więc dobrze, wrócimy stąd, a potem pojedziemy do Zakopanego.
 — Dobrze.
 — Zaczep sobie palec o kamizelkę, żebym się mogła mocno oprzeć, tak, bo mię nogi bolą. Jak dobrze, że już jesteśmy sami. Pocałuj za to. Zmęczyłam się dzisiejszym dniem.
 — No, to chodźmy do domu dziecinko.
 — Kiedy tak tu ślicznie i tak miło z tobą. Powiedz co. Czekaj, jak to jest ten wiersz Goethego taki śliczny? Ueber aliln Wipfeln...
 — Nie, ueber allen Gipfeln ist Ruh’,
 — Powiedz cały.
 — Ueber alen Gipfeln ist Ruh’,
 Auf allen Wipfeln spuerest du