Strona:PL Tetmajer - Anioł śmierci.djvu/346

 — Czy Rózia także wie?
 — Nie, nic nie wie. Poszła spać i Ela opowiedziała mi wtenczas wszystko.
 — Cóż pani na to mówi?
 — A pan? — spytała pani Laura, spoglądając mu głęboko w oczy.
 — Ja? Przyszedłem się właśnie pani poradzić, co mam mówić?
 — Stało się bardzo źle.
 — Niech pani powie raczej, że ja zrobiłem bardzo źle. Co się stało, to tylko ja zrobiłem. Jakże mam naprawić?
 — Nie kocha pan jej?
 — Nie.
 Pani Laura schyliła powieki i umilkła: doznała widocznie wielkiej przykrości, tak, że potrzebowała chwili czasu, aby ją stłumić w sobie, ale jeszcze głos jej drżał, kiedy zaczęła mówić.
 — Powiedział jej to pan, prawda? Ale ja myślałam, że pan się sam wczoraj nie rozumiał i nie pojmował.
 Umilkła znowu na chwilkę i uczyniła mu wrażenie, że chce coś powiedzieć, nie może się jednak zdecydować albo na mówienie o tem wogóle, albo na to, jak zacząć? Odezwała się wreszcie:
 — Widzi pan, po tem, co się stało, możemy już chyba o wszystkiem i szczerze mówić. Ja panu powiem wprost, że mojem marzeniem było, aby się pan z Elą ożenił, dlatego, że panu dobrze życzę i wiem, jakąby pan żonę dostał, i dlatego, że Elę bardzo kocham i wiem,